Moğolistan yakın zamanda hızlı ekonomik büyüme yaşadı, madencilik faaliyetlerinde bir artışla hızlandırıldı, güçlü iç göç ve kentleşmeye, tüketiciliğin artışına ve atık hacimlerinde önemli bir artışa yol açtı. 2015 itibariyle Ulaanbaatar, 2000'lerin başında yaklaşık beş kat daha fazla olan günde yaklaşık 2.700 ton atık (organik atık ve kül) yarattı [1]. Son yirmi yılda, kırsal alanlardan yüz binlerce insan Ulaanbaatar'a taşındı ve şimdi 1,5 milyona yakın olan şehir nüfusunu neredeyse iki katına çıkardı [2]. Bu, kamu hizmetleri, refah sistemi, işgücü piyasası, uygun fiyatlı konut ve mevcut arazi üzerinde artan baskıya sahiptir. Yeni gelenlerin çoğu GER'ye yerleşti, Moğol hukukuna göre, boş topraklara serbestçe yerleştirilebilen göçebe çobanların geleneksel evleri. Ger bölgeleri, şehir merkezini çevreleyen tepelerde mantar oldu, ancak çoğunlukla sanitasyon, elektrik, merkezi ısıtma ve bazen asfalt yollara erişmeden kaldı. Atık toplanması nadiren ve düzensiz damping ve spontan çöpler yaygındır, genellikle kağıtları ve açık parselleri kirletirken, geri dönüşüm ve atık sorunları hakkında çok az bilinç vardır. [1] [3] [4] [5] 0

Moğolistan, atık yönetim sektöründe yasal çerçevelerin etkili bir şekilde izlenmesi ve uygulanmasından yoksundur, böylece atık çoğunlukla atılır Düzenli depolama alanlarında çıkmaz. Geri dönüşüm yaygın olarak kurulmamıştır ve çoğunlukla Japon kalkınma işbirliği ve kayıt dışı sektörden geri dönüştürülebilir ürünler satın almaya başlayan Çinli işletmeler tarafından ileriye doğru itilmiştir [1] [6] [7]. Ulaanbaatar'da atık, üç yetkili depolama alanında (Narangiin Enger, Tsagaan Davaa, Moringiin Davaa), dört kayıtlı yasadışı çöplük ve özellikle şehrin eteklerinde daha fazla sayıda küçük gayri resmi damping alanı ile sonuçlanır. Resmi toplama sistemi veya büyük ölçekli atık işleme tesisi yoktur, böylece geri dönüşüm neredeyse tamamen kayıt dışı sektör tarafından yapılır. Şehrin genelinde, binlerce atık seçici, doğrudan hurdalıklarda nakit olarak değiştirilen şişeler, teneke kutular, kağıt ve diğer değer israfını toplamaktan geçimini sağlar. Daha sonra malzemeler tipik olarak hurdaya satılır, ancak artan sayıda sosyal girişimci de artan sayıda sosyal girişimci vardır. Yakın zamana kadar, geri dönüştürülmüş malzemelerin büyük kısmı Çin'e gönderiliyordu, ancak 2018'deki ithalat kısıtlamaları, Moğolistan'da büyük bir yerli geri dönüşüm endüstrisi olmadığı için çoğu geri dönüştürülebilir ürünlerin (yarıya kadar) fiyatlarında önemli bir düşüşe yol açtı. [1] 0

2004 yılında Dünya Bankası, Ulaanbaatar'da 5.000 ila 7.000 atık seçici ve gayri resmi geri dönüştürücü tahmin ediyor. Tam yeni rakam olmasa da, kentsel nüfus ve atık hacimlerindeki artış göz önüne alındığında, sayının aşağıdakilerde daha da artması muhtemeldir, ancak fiyatlardaki düşüş ve devam eden atıkların muhafazası nedeniyle son zamanlarda azalmış olabilir. (aşağıya bakınız). [8] Örneğin, şehrin kuzeydoğusunda bulunan ve günde yaklaşık 1.200 ton atık alan bir düzenli depolama alanı olan Tsagaan Davaa'da yaklaşık 200 kişinin atık seçtiği bildirildi. Genellikle günde 10.000 ila 30.000 MNT (3,50 - 10 $ ABD) arasında kazanırlar, bu da örneğin sokak süpürücülerinden daha fazladır. [1] [2] Şehrin güneybatısındaki daha küçük Moringiin Davaa depolama alanı, günde yaklaşık 400 ton atık alıyor ve 2019'da, bazıları sitede yaşayan çocuklar ve yaşlılar da dahil olmak üzere yaklaşık 100 atık toplayıcıyı sayıyor. on veya daha fazla yıldır atık seçici olarak çalışıyor [2] [5] [9]. 0

Şehrin en büyük depolama alanı olan şehrin kuzeybatısındaki Narangiin Enger, günde yaklaşık 1.700 ton atık alıyor ve 2009'da eski Ulaanchuluut Dumpsite'ın yanında açıldı. Siteye erişim düzenlenmediğinde alan 1.000'e kadar atık seçici tarafından sıkça sık sık kullanılırken, rakamların 2019'da yaklaşık 200 kişiye düştüğü bildirildi [2] [10]. Birçoğu hala Ulaanchuluut Dump bölgesinde, bazen geri dönüştürülmüş yataklardan inşa edilmiş evlerde yaşıyor. Kamyonlar günün her saatine, geceleri bile gelir ve geri dönüştürülebilir malzemeler ve topluluğun hayatta kalması gereken her şey (yiyecek, kıyafet, ateş etmek için ahşap,…) dahil olmak üzere her türlü atığı boşaltır. Düzenli olarak enfeksiyonlardan ve zararlı dumandan muzdariptirler ve sosyal olarak alkolik olarak damgalanırlar [4] [11] [12]. Buradaki atık seçicileri çoğunlukla birkaç yıl önce kırsal alanlardan göç eden ve şimdi kötü koşullar altında çöplükte yaşayan kadınlardır; Bazıları umutlardan vazgeçti ve şöyle dedi: “Kimse bizi umursamıyor. Biz yok. Başka seçeneğimiz yok. - Umarım hayatta kalabilirim ”[4]. 2015 yılında, “Red Stone Okulu” Ulaanchuluut'ta atık seçicilerin çocuklarını desteklemek için açıldı ve genellikle eksik belgeler nedeniyle devlet okullarına kaydolamadı. Dökümde yetim olarak büyüyen ancak daha sonra sosyal hizmet uzmanı olmayı başaran Baasandorj Alagaa tarafından kuruldu [12]. Uddin ve Gutberlet (2018), Ulaanbaatar'daki gayri resmi geri dönüşümün en marjinal ve savunmasız gruplar için bir hayatta kalma stratejisi ve sosyal güvenlik ağı olarak hizmet ettiğini buluyor-tipik olarak kırsal göçmenler, bekar anneler, yaşlı, evsiz, işsiz ve alkol bağımlısı insanlar. Bir dizi istisnalar ve sosyal sorunlarla karşı karşıya kalırlar, bu da genellikle diğerine giden [8]. Özellikle evsizlik 1990'larda ekonomik durgunluktan bu yana yaygın bir sorundur. Ulaanbaatar'da (1.000 ila 4.000 çocuk dahil) toplam 14.000 kişinin evsiz olduğu tahmin edilmektedir. Kış aylarında, sıcaklıklar eksi 30 ° veya daha azına ulaştığında, tipik olarak terk edilmiş yapılarda, hastane merdivenlerinde veya sıcak su boruları ile yeraltı kanalizasyonlarında barınak ararlar. Görüşülen atık seçicilerin yarısının evsiz olduğu bulundu ve neredeyse hepsinin sosyal marjinalleşme, fırsat eksikliği ve soğuk sıcaklıkların birleşimi alkolizmi yönlendirdiği için alkol ilavesi vardı [8] [13] [13 ]. Atık toplayıcılar için bir başka büyük sorun da belgelerden yoksundur. Özellikle yakın zamanda gelen insanların genellikle kimlik kartı yoktur ve resmi istihdam ve devlet hizmetlerine (okul ve hastaneler dahil) erişemezler ve bunları elde etmek uzun bir bürokratik süreçtir [8]. 0 Bahsedilen çalışma daha da belirtildiği gibi, görüşülen atık seçicilerinin çoğu sosyal ve ekonomik olarak dışlanmıştır. Bunların yarısı yakın zamanda kırsal alanlardan, genellikle felaketler, aile çatışmaları, işsizlik ve genellikle iş ve daha iyi perspektifler bulma umuduyla karşı karşıya kaldıktan sonra gelmişti. Hemen hemen hepsi, başka bir gelir araçları olmadığı ve hükümetten yardım almadıkları için atık seçeceklerini söyledi. Bununla birlikte, tüm atık seçicileri yoksul değildir ve görüşmecilerin yaklaşık yüzde 15'i bir üniversitede yüksek öğrenim almış, ancak daha sonra sosyal sorunlarla karşılaşmıştır. Bazıları yaşlılık, sabıka kayıtları, sağlık sorunları veya engellilik nedeniyle başka bir iş bulamadı ve diğerleri ekstra para kazanmaları gerektiğini veya sabit bir iş sahibi olmak istemediklerini söyledi. Genç atık seçicileri de okula gidemediklerini bildirdi çünkü hayatta kalmak için para kazanmaları gerekiyordu. Bunların üçte ikisi atık toplama (cilt, mide veya böbrek hastalıkları, sırt ağrısı, kesikler, yanıklar, kırık kemikler vb.) İle ilgili sağlık hastalıklarından muzdaripti. Atık seçicilerin toplu organizasyonu olmasa da, çoğu genellikle aile üyeleri olan dört veya beş kişilik ekiplerde çalışır ve genellikle çatışmayı ve sorunları azaltmak için her zaman aynı alanda ve aynı yollarda toparlar. Vardiyalar sırasında maaşlarını desteklemek için daha değerli geri dönüştürülebilir malzemeleri seçen resmi atık işçilerinden giderek daha fazla rekabetle karşılaşıyorlar [8]. 0

Izgara-Arendal Vakfı tarafından yapılan bir başka çalışma, Ulaanbaatar'daki atık yönetiminin cinsiyete dayalı doğasını vurguladı (diğer birçok yerden farklı değil) ve geri dönüşüm sorumluluğunun gönüllü, gayri resmi ve yerli seviyeyle sınırlı kaldığını belirtti, burada her şeyden önce taşındı. insanlar kadın olarak tanımlandı. Kadınlar sadece atık seçicilerin çoğunluğu için değil ve hane halkı düzeyinde atıklarla ilgilenmekle kalmaz, aynı zamanda toplum düzeyinde geri dönüşüm sorunları ile de ilgilenir, örneğin gönüllü temizliklere ve halka açık toplantılara katılırlar. Ayrıca, daha küçük geri dönüşüm işleri ve çevreciliğe bağlı, resmi sektörün boşluklarını dolduran ve atıkların bir kaynak olarak yeniden çerçevelemesini gerçekleştiren girişimler yürütüyorlar. Öte yandan, resmi pozisyonlar ve özellikle karar verme ve el emeği, çoğunlukla atık etrafındaki hane halkı ve topluluk sorunlarından yabancılaşma eğiliminde olan erkekler tarafından işgal edildi. Raporun daha fazla belirttiği gibi, bu tür kalıplar, geri dönüşüm sektörünün resmileştirilmesi sürecinde, örneğin kıt olduktan sonra kimin iş bulacağı sorusunda yeniden üretilebilir. Sokak süpürücülerin son deneyimi, kadınların resmileştirildikten ve daha iyi ödendiklerinde (erkekler olduğu gibi, daha verimli olarak kabul edilen gerçeklerin aksine) işlerden sürüldüğünü göstermektedir. Ayrıca, daha fazla erkeğin karlı olarak kabul edildikten sonra atık almaya başladığı (örneğin Tsagaan Davaa depolama alanında, şu anda yüzde 60'ının kadın olduğu) ve onlar için geri dönüştürülebilir ürünler talep etmede daha rekabetçi davrandığı gözlendi [1]. > 0

Ulaanbaatar Şehri, atık yönetim sektörünü modernize etmek ve biçimlendirmek için çeşitli adımlar üstlenmiştir. İlk denemeler, Moğol hükümetinin geri dönüşüm ve özel geri dönüşüm noktalarını teşvik etmek için küçük girişimler, küçük girişimler başlattığı Japon Kalkınma Ajansı'nın (JICA) yardımıyla 2000'li yılların başlarında yapıldı. Ulaanchuluut Dumpsite dezenfekte oldu ve Narangiin Enger depolama alanı şehrin ilk sıhhi depolama alanı olarak inşa edildi. W aste toplayıcıları için erişim kısıtlandı (önce yasaklandı, ancak kısmen izin verildi). Onlara eğitim teklif edildi ve yeni bir geri dönüşüm tesisine katılma sözü verildi, ancak proje bilinmeyen nedenlerle asla gerçekleşmedi [7] [9] [14]. Şehir hükümeti ve birkaç geri dönüşüm işletmesini birbirine bağlayan Moğol Ulusal Atık Geri Dönüşüm Derneği bir “eko-park” projesi üzerinde çalışıyor. Proje sırasında, Narangiin Enger - Ulaanchuluut bölgesi, birkaç geri dönüşüm tesisinin bir kümesine dönüştürülecek. Ortaya çıkan özel işletmeler vaat edilen vergi muafiyetleridir. Ayrıca, Tsagaan Davaa düzenli depolama düzenlenecek ve bir geri dönüşüm tesisi alacaktır [1] [6] [15]. Bununla birlikte, gayri resmi atık seçicilerine ne olacağı ve resmi atık yönetimi sektöründe iş teklif edip etmeyeceği açık değildir [1]. 2019 yılında, hükümet temsilcileri Ulaanchuluut Dumpsite'ı ziyaret etti ve artık çocuk çalışmalarına izin vermeyeceklerini ve insanların “kötü alışkanlıkları” ile kırılmayacaklarını söyledi. Atık seçicileri belgelere kaydolmaya ve durumlarını resmileştirmeye çağırdılar ve onlara bir iş bulma konusunda yardım sözü verdiler [10]. Moringiin Davaa Düzenli Depolama ve İnşaat ve Yıkım Atıkları için Bir İşleme Tesisi İnşası. “Ulaanbaatar Katı Atık Modernizasyon Projesi”, sürdürülebilirliği tehlikeye atmadan sözde gelişmekte olan ülkelerde altyapıyı iyileştirmeyi amaçlayan Avrupa Yeniden Yapılanma ve Kalkınma Bankası'nın (EBRD) “Yeşil Şehirler” programının bir parçası olarak geliyor. Planlara göre, yeni site şehrin tüm inşaat ve yıkım atıklarını alacak ve tehlikeli atıklar daha iyi yönetilecek. Atık toplayıcılar için bir CCESS yasaklanacaktır - veya resmi sözlerle: “AB uyumlu bir atık tesisi tüm atık toplama faaliyetlerinin durmasını gerektirecektir” [9]. Bununla birlikte, EBRD'nin kredi koşullarından biri, etkilenen insanların bir “geçim restorasyonu planı” üretildiği tazminat ve yeniden yerleşim almaları gerektiğidir [5] [9] [16]. Bir medya ekibinin 2019 ziyaretinde ve şehrin çeşitli depolama alanlarındaki atık seçicileri destekleyen STK Geliştirme Çemberi, modernizasyon planlarıyla şüpheyle karşılaşıldı. Atık seçicileri, sadece birkaçının yeni plan kapsamında bir iş bulacağı ve özellikle yaşlıların dışarıda bırakılacağı ve perspektif olmadan kalacağı endişesini dile getirdi. Diğerleri eğitim ve tazminat almayı umduklarını belirtti. Bu muhafazanın etkilerinin - her şeyden önce, gelir kaybı ve yerinden edilme kaybı - nihayetinde telafi edileceği ve kaç kişi için, sadece az sayıda insanın etkilenen olarak tespit edileceği belirsizliğini korumaktadır [5] [9]. Kod> 0

Başka bir tartışma, şehrin altyapıyı iyileştirmeyi ve çeşitli GER bölgelerindeki konut durumunu resmileştirmeyi amaçlayan mevcut “yeniden geliştirme” stratejisinden kaynaklanmaktadır. Hükümet, 2030 yılına kadar resmi konut yüzdesini şu anda yüzde 40 ila 70'e çıkardığını açıkladı. 2016 Uluslararası Af Örgütü raporunun vurgulandığı gibi, planlar şeffaflık ve istişare açısından yetersiz kaldı ve gayrimenkul geliştiricilerinin sakinlerinin çıkarlarını ortaya koydu. Evleri uygunsuz kabul edildiğinden ve yakında inşaata yol açmak zorunda kalabileceğinden birçok ailenin tahliye ve evsizlik riski altında olduğu eleştirildi [3] [4].