Temmuz 2015'ten bu yana Lübnan'ı sürükleyen atık yönetimi krizini ve Mayıs 2016'da Naameh depolama alanının kalıcı olarak kapatılmasının ardından Lübnan belediyeleri, konuyla ilgili önceden bir deneyim olmadan krizle kendi başlarına yüzleşmeye bırakıldı. Bazı belediyeler, üretilen atıklarını, esas olarak JBEIL'deki Hbaline atık dökümüne toplamak ve taşımak için özel yüklenicilere başvururken, diğerleri açık dökümler yarattı ve atıklarını açıkta yaktı. Birkaç belediye kaynak kampanyalarda sıralama başlattı ve/veya geri dönüştürülebilir ürünler toplamaya başladı. Shweir ve Kuzey Metn'deki bir belediye olan Ain El Sindiyaneh, belediye atıklarından kurtulmak için, herhangi bir kirlilik kontrol sistemi olmadan küçük ölçekli/1. nesil yakma fırını ithal etti ve ulusal mevzuat gereksinimlerine göre çevresel etki değerlendirmesi (ÇED) çalışması yapmadan. Yakma fırını ilk olarak “yeşil bölge” olarak sınıflandırılmış bir araziye yerleştirildi ve araziyi yakma fırını için hazırlamak için bir dizi eski ağaç kesildi. İlk konum, süt ürünlerinin üretimi için konut binalarına ve tarımsal bir gıda endüstrisine yakındı. Yakma fırını, Shweir ve komşu köylerdeki sakinlerden ve bir dizi arazi sahiplerinden dirençle karşılandı. Yerel bir taban hareketi ortaya çıktı, yakma tehlikeleri konusunda farkındalık yaratmaya ve yakma fırını shweir'den çıkarmak için çabaları ve eylemleri birleştirmeye çalıştı. Şikayetleri ve davaları takiben, Çevre Bakanlığı, Kasım 2015'te, AIA'nın sunumunu bekleyen yakma fırınının sitesindeki her türlü çalışmayı durdurmak için bir bakanlık kararı verilmiştir. Yerel taban aktivistlerinin baskısı altında, yakma fırını ilk konumdan çıkarıldı ve Eğitim Bakanlığı'na ait olan Shweir Devlet Okulu topraklarına yerleştirildi. EIA'nın onayını beklerken, Shweir belediyesi, bir sıralama kayışı ve sığ bir su havuzu ekleyerek yakma tesisinin genişletilmesi üzerinde çalışmaya devam etti ve yerel olarak yapılmış bazı kirlilik kontrol cihazlarını tanıttı. EIA'nın kapsamı aşaması sırasında, köyde halka açık bir duruşma toplantısı düzenlendi ve tüm katılımcılar, yakma fırınının köye yerleştirilmesi ve ilgili çevre ve sağlık etkileri hakkındaki endişelerini ve endişelerini dile getirdi. Bir dilekçe, shweir ve komşu köyler tarafından yakma fırına karşı bir dilekçe imzalandı ve Çevre Bakanlığı'na sunuldu. Tekrarlayan atık krizi sırasında belediye, yakma fırını lisansı olmadan ara sıra işletti ve Çevre Bakanlığı İçişleri ve Belediyeler Bakanlığı'na ve Valiye bunu durdurmak için çeşitli talepler yayınladı; Ancak, bunlar yürütülmedi. Şu anda, yakma fırını çalışmıyor. ÇED, Çevre Bakanlığı'na sunuldu. EIA onaylanmadı ve onu gözden geçirmek ve bakanlığın soruşturmalarına ve endişelerine yanıt vermek için danışmana iade edildi.

Shweir ve Ain El Sindiyaneh'in yakma fırınının, günde yaklaşık 5 ila 7 ton olduğu tahmin edilen köyde üretilen belediye atıklarını tedavi etmesi gerekiyordu.

Raja Noujaim'e göre, yakmaya karşı koalisyondan, yakma birkaç nedenden dolayı Lübnan için bir çözüm değildir. İlk olarak, nüfus merkezlerine yakın olmaya uygun olmayan kanserojen mikro parçacıklardır. Ayrıca, Lübnan’ın atıklarının şu anda yakma için uygun olmadığını, çünkü koleksiyonda sıralanmadığına dikkat çekiyor. “Ana sorun, organik ve organik olmayan petrol ürünleri ve organik ürünlerin karışımlarıyla yanma işleminde geliyor. Atık yüzde 55 organik ve bunun yüzde 75'i su. "Bu yanmayı zorlaştırıyor [1].